De slechtste ondernemer ooit

Beschrijving

“Het was een lange rit naar huis. Ik moest het haar vertellen.
We zaten tegenover elkaar.
‘De bank gaat ons huis verkopen.’
‘En nu dan?’ vroeg ze ontsteld. Paniek lag in haar stem en ogen.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde ik.
‘Waar moeten we dan wonen?’
‘Ik weet het niet…’
We hadden twee zoontjes, Emir en Tygo. De oudste was anderhalf, de jongste nog een zuigeling.
‘Ik kan ook niets. Alles wat ik doe mislukt,’ riep ik, en ik brak uit in een enorme huilbui.

Sascha had nergens om gevraagd. Ze was gelukkig geweest met wat we hadden, maar ik had zo nodig meer gewild. En nu sleurde ik haar en onze kinderen mee in mijn val. Ik had ons allemaal in het verderf gestort. Want omdat ik een eenmanszaak had en getrouwd was in gemeenschap van goederen, ging niet alleen ik maar ook zij ten onder.
Met onze namen kwamen we in de krant te staan. Eerst werden al onze spullen uit huis gedragen. Daarna werd ons huis verkocht. En toen ik dacht dat het niet erger kon, werd het nog erger. De spaarrekening van mijn  kinderen viel onder de boedel en de bewindvoerder liet hun rekeningen leeghalen.
Dat moment was als een vuistslag in mijn gezicht, zoals je in slow motion ziet in de film.
Ik was gevloerd.

Mijn totale, persoonlijke schuld – en daarmee die van mijn vrouw en kinderen – was zo’n vierhonderdduizend euro. Ik was beland in de schuldsanering, en alles wat ik zou verdienen zou ik moeten afstaan. Ook alles wat Sascha verdiende, ging voortaan direct naar de schuldaflossing. Ze had bovendien de verplichting om te blijven werken, waardoor we zelf oppas voor de kinderen moesten betalen. Maar hoe?

Het faillissement raakte me in de kern van mijn bestaan. Angsten en onzekerheden kropen uit hun holen en mijn mislukking in zaken vrat niet aan me, maar verslond me. En niet alleen mij, maar ook degenen die ik het meeste liefhad. Mijn leven was chaos. De ontwrichting voelde fysiek, als heftige pijnen. Ik miste inmiddels de kracht om boos te zijn op mezelf of op de wereld die me in de steek had gelaten. Boos? Ik had het zelf verknald. Ik was beschadigd, murw en bang. k voelde schaamte, omdat ik niet in staat was om voor mijn gezin te zorgen. Er was niet genoeg geld om in primaire levensbehoeften te voorzien, en ik had geen flauw idee hoe ik dit in de toekomst ging oplossen. Was ik er wel toe in staat? Ik had immers aangetoond als ondernemer onbekwaam te zijn en was niet langer in staat over mijn eigen financiële leven te beschikken. Was ik wel ergens goed genoeg voor? Ik wilde vluchten, weg van de plek waar ik alles was kwijtgeraakt. Ik wilde verdwijnen uit de plaats van mijn mislukking, waar ik tot schande van mijzelf, mijn gezin en iedereen die vertrouwen in mij had gehad alles had verspeeld wat ik in de jaren daarvoor dacht te hebben opgebouwd. Ik wilde weg van de voortdurende stress, van het gevoel van falen en van de schaamte.
Ik wilde weg van mijzelf”.